Kunstig afscheid
Na het overlijden van een gemeenschappelijke vriend, heb ik een voorbereidend gesprek. Hij komt uit de jazz scene en is zich in een rotje geschrokken wat er er allemaal bij komt kijken als je overlijdt. Hij heeft vrienden, maar verder kind noch kraai. Ik begeleid hem. Hij wil zijn lichaam schenken aan de medische wetenschap en wordt geaccepteerd. Hij is als een kind zo blij. Na dit traject wordt ik benaderd door een vriend van de Jazz muzikant, hij wil nu ook alles regelen. Hij is beeldend kunstenaar, zijn familieleden zijn allemaal overleden, maar hij is een persoon met enig aanzien in de kunstwereld en een aangenaam bescheiden mens. Hij organiseert een overzichtstentoonstelling en de gastenlijst kunnen we gebruiken voor de rouwkaart te zijner tijd.
Ruim een jaar later belt hij. Hij heeft nog een paar dagen te leven en zal dan euthanasie krijgen. Zijn plannen zijn inmiddels gewijzigd. Hij heeft op het nippertje ook geprobeerd of zijn lichaam naar de wetenschap kon, maar daar hadden ze geen plek. Deze actie was ingegeven door zijn angst dat het allemaal toch veel te veel ging kosten. Hij vraagt me aan de telefoon of het niet goedkoper kan. Ik ga nog eens puzzelen. Dan bel ik de executeur die hoogst verbaasd is dat ik gebeld ben. De wens was om het helemaal stil te houden. We kijken samen naar de kostenbegroting en dat gaat wel goed komen. Ik bel de kunstenaar met deze geruststellende mededeling op. Dat geeft hem rust. Beter zo!
Met drie goede vriendinnen van hem bereid ik de uitvaart verder voor. De dag voor de uitvaart is er de mogelijkheid om afscheid van hem te nemen in het uitvaartcentrum. Hij ligt op zijn zijde in een wade. Tussen drie schilderwerken op grote ezels. Bij hem ligt het boek van Don Quichotte, zijn leesbril en een klein kunstwerkje van een jonge aanbidder. De uitvaart zelf bestaat uit het luisteren naar een muziekstuk van 21 minuten. Prachtig. Verder geen toespraken.